In de vorige eeuw bezat Boazum 2 kruideniers, 2 bakkers en 2 slagers. Het dorp bezit nu helaas geen enkele van deze winkels meer. Voor boodschappen moet men nu naar Scharnegoutum, Sneek enz..
Op Waltawei 31 bedreven Nolke van Asperen (op 75-jarige leeftijd overleden op 14 november 1962) en Wietske van Asperen-Haarsma (overleden op 88-jarige leeftijd op 2 december 1976) in de vijftiger jaren een VIVO-winkel. Zoon Jan werd echter al snel de drijvende kracht. Heske Hoekstra was in die jaren als huishoudelijke hulp in dienst getreden bij de familie van Asperen. Jan en Heske kregen verkering en trouwden op 14 april 1959. 
De trouwdag op 14 april 1959
Het door vrienden op de trouwdag versierde dak
Vanaf die tijd werd de winkel door Jan en Heske gerund met daarbij soms de hulp van de ouders van Jan. De ouders waren inmiddels verhuisd naar de woning naast de winkel op Waltawei 31. Dit pand was toen opgedeeld in twee woningen en een winkel, waarbij één woning bij de winkel hoorde. In de zestiger jaren werden 3 kinderen geboren, Wietske, Marije en Arnold.
Het drukke bestaansleven van een kruidenier betekende lange werkdagen. De winkel was dagelijks geopend van ’s morgens 8 uur tot ’s middags 6 uur; een winkelzondag kende men toen nog niet. Na sluitingstijd werden de voorraden gecontroleerd en bestellingen opgemaakt. Buiten openingstijden kwamen bovendien nog klanten achterom. De winkelbel rinkelde regelmatig en dat was soms best lastig met 3 kinderen.
Terwijl Heske voor de winkel zorgde, “sutelde” Jan in de omgeving. Hij deed dit in het begin met een grote mand op de fiets en later met de auto. Met winkel-concurrent “De Spar” van Klaas Sijbesma aan de Havens 1 was de afspraak gemaakt elk om de week de winkelboekjes bij klanten op te halen. Om de veertien dagen ging Jan dus langs om de winkelboekjes te verzamelen, waarna later de in het boekje genoteerde artikelen werden bezorgd. Jan was goed bedreven in het aanprijzen van nieuwe artikelen. Nieuwe bewoners van Boazum en omgeving werden bezocht met de vraag of ze als klant mochten worden genoteerd.
Het winkeloppervlak was niet groot. Op drukke dagen, vooral op vrijdag en zaterdag, stond de winkel al snel vol. Dit waren de gezelligste dagen van de week. Er werden nieuwtjes uitgewisseld en er werd veel gelachen; een winkel had toen nog een bijzondere sociale functie.
Veel artikelen waren niet verpakt en moesten worden afgewogen op de op de toonbank aanwezige witte weegschaal. Stroop werd met een grote lepel overgeheveld in een door de klant meegenomen potje. Naast een kleine voorraad groente kon men bijvoorbeeld ook petroleum kopen, waarvoor men een kannetje van huis meenam. Chocola en snoep werden na het afwegen verpakt in papieren puntzakjes. De aan bederf onderhevige artikelen werden bewaard in een niet al te hoge kelder; er moest veel gebukt worden. Onder de toonbank waren artikelen grijpgraag opgeslagen. Stijfsel en sunlight-zeep waren gewilde verkoopwaar.
Jan, een fleurige man, was dol op kinderen. Wanneer de schoolrapporten waren uitgereikt, gingen de schoolkinderen niet eerst naar het ouderlijke huis, maar naar de winkel van Jan en Heske. Nadat het rapport beoordeeld was, kregen de kinderen een rolletje drop of ander snoepwaar.
Omdat de gehaalde en bezorgde boodschappen in hoofdzaak aan het eind van de week door de klanten betaald werden, maakte Jan op donderdagavond de rekeningen op. De winkelnotities en winkelboekjes waren daarbij van groot belang. Het werden vele jaren rekenwerk zonder rekenmachientje.
De VIVO (Vrijwillige Inkoop- en Verkoop Organisatie) werd op een gegeven moment ingeruild voor ENKABÉ (Nederlandse Kruideniers Bond).
Op 22 februari 1973 kwam Jan op 50 jarige leeftijd plotseling te overlijden. Het runnen van een kruidenierswinkel werd daardoor moeilijk. Ook de opkomst van supermarkten in de grotere plaatsen maakte het er niet gemakkelijker op. Vier maanden na het overlijden van Jan verhuisde Heske met haar 3 kinderen van respectievelijk 12, 10 en 5 jaar naar de woning van Lokaal 1880 tegenover de winkel. De winkel werd overgenomen door Uiltje en Aagje de Jong.
Met dank aan Heske van Asperen.